Rüku, namazın önemli unsurlarından biridir. Rüku, elleri dizlere koyarak eğilmek anlamına gelir ve namazda kıraatten sonra yapılır. Sözlük anlamı "eğilmek" olan rüku, Hz. Peygamber'in (sav) uygulamalarına göre, sırt ve baş düz bir satıh oluşturacak biçimde öne doğru eğilmeyi ifade eder.

Rüku, namazın içindeki farzlardan biridir ve doğru şekilde yapılması önemlidir. Hz. Peygamber'in (sav) uygulamasına en uygun rüku şekli, sırt ve başın düz bir satıh oluşturacak biçimde eğilmektir. Bu duruş, Allah’a olan teslimiyetin ve saygının bir ifadesi olarak kabul edilir.

Rüku sırasında bir müddet beklemek (Tuma'nine) ve rükudan doğrulup secdeye varmadan önce uzuvlar sakin oluncaya kadar bir süre kıyam vaziyetinde beklemek (Kavme) ta'dil-i erkânın birer parçasıdır. Bu duruşlar, Ebu Yusuf'a ve Hanefi mezhebi dışındaki üç mezhebe göre farz, Ebu Hanife ve Muhammed'e göre ise vaciptir. Tuma'nine ve kavme süresinin asgari ölçüsü, "Sübhanel-lâhi'l-azim" diyecek kadar durmaktır.

Namazın şartlarından biri de secdedir. Secdede el parmakları birbirine bitişik, kıbleye karşı, kulaklar hizasında, baş iki el arasında olmalıdır. Alnı temiz yere, yani taş, toprak, tahta veya yaygı üzerine koymak farz olup, burnu da beraber koymak vaciptir. Yalnız alnı koymak mekruhtur. Secdede en az üç kere "Sübhane rabbiyel-a'la" denir.

Takke veya başörtüsünün, saçların alnı kapatmaması gerekir. Kadınların da namazda alnı açık olmalıdır. Yerin sertliğini duyacak kadar, yani başını bastırınca, alnı artık gömülmeyecek kadar bastırarak, halı, hasır, sedir veya kanepe üzerinde secde etmek sahih olur.

Secde için eğilemeyen hasta ve camide başka yer bulamayan sağlam kimse, yüksek bir şey üzerine secde etmezler. Çünkü Resulullah (sav) az yüksek bir şey üzerine dahi secde etmemiştir. Dinimiz kolaylık dinidir. Ancak herkesin kolayına geldiğini yapması değil, alimlerin gösterdiği kolaylıktan istifade etmesi gerekir.